دریغ

گذشت عمر و نکردیم هیچ کار دریــغ *

نه روزگار بماند و نه روزگار دریـغ*

نکرده‌ام همهٔ عمر یک عمل حاصل *

نبوده‌ام نَفَسی با تو هوشیار دریـغ*

هر آنچه گفتم و کردم تمام ضایع بود *

به هرزه رفت مرا روز و روزگار دریغ *

به یار گفتم کامسال کار خواهم کرد*

گذشت عمر من امسال همچو پار دریغ *

زهر چه بینم و رویت در آن نمی‌بینم*

هزار بار فسوس و هزار بار دریغ*

نه یک فسوس و ده و صد که بیحساب افسوس*

نه صد دریغ و هزاران که بیشمار دریغ . . .

وبِعزَّتِکَ لی فی کُلِّ الاحْوالِ رَؤُوفاً، وَعَلَیَّ فِی جَمِیعِ الامُورِ عَطُوفاً!

جامانده

مزد چهل روز پریشانی نای ت زائر
از میان همه کردند جدایت زائر

دست  ارباب خودش دوخته بر قامت تو
خلعت نوکری خویش برایت زائر

بی سبب نیست خدا هم به شما مینازد
حضرت فاطمه کرده ست دعایت زائر

هر سلام تو، جهان در تب و تاب است
با لرزش آهنگ صدایت زائر

کاش در صحن علمدار، به یادت آرند
ما را به میان گریه هایت زائر

آهسته قدم بزن، خدا می داند
جا مانده دلی به زیر پایت زائر

این ذکر «حسین حسین» مرا خواهد کشت
مستانه بخوان، جان به فدایت زائر