حال خوش

دل می‌رود ز دســـــــــتم صـــــاحب دلان خدا را          دردا که راز پنهان خواهد شـــد آشــــکارا

کشتی شکســــــتگانیم ای باد شـــرطه برخیز          باشد که بازبینـــــــــــــــیم دیـدار آشنا را

ده روزه مــــــهر گردون افسانه اســت و افسون          نیکی به جـای یاران فرصـــــت شمار یارا

در حلقه گل و مل خـــوش خوانـــــد دوش بلبل          هات الصـــبوح هبوا یا ایها الـــــــــــسکارا

ای صاحب کرامت شــــــــــــــــکرانه سلامـــــت          روزی تـــــــــفقدی کن درویـــش بی‌نوا را

آسایش دو گــیتی تفســـیر این دو حرف است          با دوستان مـــــــــروت با دشمــنان مدارا

در کوی نیک نامـــــــــــــــــی ما را گذر نــــدادن          گر تو نمی‌پســــــــــندی تغییر کن قضا را

آن تلخ وش که صــــــوفی ام الخــبائثش خواند          اشهی لنا و احــــــــــلی من قبله العذارا

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مــــــستی          کاین کیمــیای هسـتی قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد          دلبر که در کـف او مــوم است سنگ خارا

آیینه ســــــــــکندر جام مـــــــــــــی است بنگر          تا بر تو عـــــرضه دارد احوال مــــــلک دارا

خوبان پارسی گو بـــــــــــــــــخشندگان عمرند          ساقی بـــده بــــــــشارت رندان پارسا را

حافظ به خود نپوشــــــــــید این خرقه می آلود          ای شـــــــــــــیخ پاکدامن معذور دار ما را

 پ . ن : خواجه امروز با این تفال حالمان را خوش کردی